کاراته ورزشی است با ریشه ژاپنی که هدف آن این است كه بدن را وسیله ای تخصصی جهت حمله ودفاع نماید . در واقع ورزشی است که درقالب مبارزه بین دو نفر اجرا می گردد.کاراته در لغت به دو واژه کارا یعنی خالی (Empty) و ته به معنای دست (Hand) تقسیم می شود که معنای کلی کاراته – دو(راه کاراته)، مبارزه با دست خالی (بدون سلاح) می باشد كه در این راه دل و ذهن از تمام خواسته های دنیوی و غرور بی جا ، خالی ونهایتا فرد می بایست بر نفس اماره خویش فایق آید .
سه بخش مهم کاراته از کیهون (تکنیک‌های پایه)، کاتا (اجرای فرم) و کومیته (مبارزه) تشکیل می‌شود و هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند.
کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دست باز مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود
کاراته نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در جزایراوکیناوای ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) پدید آمده‌است.
کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله‌است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما است که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته‌است. وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید
تکامل کاراته تا سده نوزدهم در جزایر ریوکیو پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا، گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸-۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند . در ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود. پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت.
کاراته با سبک کان ذن ریو در سال 1344 وارد ایران شد. دکتر فرهاد وارسته این ورزش را در ایران بنیان نهاد.
سبک‌های کاراته به دو دسته تقسیم می‌شود:
- سبک‌های اصلی؛ مادر یا کنترلی
- سبک‌های آزاد یا غیر کنترلی
سبک‌های اصلی یا کنترلی:
- شوتوکان: (بنیانگذار: گیچین فونا کوشی) در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود.
- شیتوریو: (بنیانگذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم «ناها ته» و «شوری ته» در کاراته می‌باشد.
- گوجوریو: (بنیانگذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.
- وادوریو (بنیانگذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه.
- کان ذن ریو (بنیانگذار: فرهاد وارسته) کان ذن ریو یعنی: کامل‌ترین سبک کاراته.
سبک های آزاد
- کیوکوشین(بنیانگذار: ماسوتاتسو اویاما)کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجریبات اویاما و سبک‌های دیگر است، به وجود آمد.
- گوجوریو: در گوجوریو هر دو گونه مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد.
- جوکای دو کاراته: (بنیانگذار کانچو دهنوی) از سبک های ترکیبی کاراته، ترکیبی از کاراته،جودو، بوکس است
- دای دو جوکو: (بنیانگذار: کانچو تاکاشی آزوما)ترکیبی از سه رشته رزمی، کاراته کیوکوشین، بوکس، جوجیتسو است.
- انشین(ساباکی کاراته)(بنیانگذارکانچونینومیا)
- جیسن کاراته
- سی دوکان کاراته یک سبک کاراته غیر کنترلی